شعار جهانی و عملکرد بومی

هر وقت صحبت از تظاهر میشود خیلی زود همه به یاد تظاهرهای مذهبی یا ایدئولوژیک می افتند اما به نظرم یک تظاهر مهمی هم داریم که هم شناختش از تظاهر دینی سخت تر است و همه زیانش. و آن تظاهر علمی  است. مثلا افرادی هستند که سخنرانی ها و صحبت هایشان مملو است از کلمات علمی و اکادمیک. دوست دارند طوری وانمود کنند که به علم روز مسلط هستند یا مدیریت شان برمبنای علمی  بوده و با استانداردهای جهانی مطابقت دارد. اما افسوس که عملکردشان هیچ شباهتی به گفتارشان ندارد. در را  بر همان پاشنه قدیمی می چرخانند و به روشهای قدیمی شان وفادار هستند. اینها خیلی دوست دارند طوری باشند که در ظاهر ادعا میکنند اما نمی توانند, چون رسوبات ذهنی شان به آنها این اجازه را نمی دهد ولی اشکال کار در اینجاست که کم کم خودشان یا اطرافیانشان تصور میکنند آنگونه که می گویند عمل هم میکنند و امر برایشان مشتبه می شود که یک کارشناس علمی یا یک مدیر   بین المللی شده اند و از اینجا به بعد دیگر خدا را بنده نخواهند بود و حتی با اعتماد به نفس کاذبی که به دست می آورند جرات میکنند برای کمپانی های چند ملیتی نسخه های درمانی بیچپند در حالی که خودشان درگیر ابتدایی ترین مسائل و مشکلات هستند.