دقیقه 90

اصولا دقیقه نود, دقیقه مهمیه, مخصوصا برای ما ایرانیها؛ شاید خیلی از مردم ما از فوتبال سر درنیارن ولی این دقیقه طلایی رو خوب میشناسن و بهش اعتقاد دارن, اصلا بدون اعتقاد به این دقیقه خیلی از کارها تو ایران شروع نمیشه, دلیل هم داره؛ همیشه دقیقه 90 نتیجه ها عوض شده, هم بازی برده رو در دقیقه 90 باخته ایم و هم بازی باخته رو تو این دقیقه برده ایم, نه اینکه این موضوع بقیه جاهای دنیا اتفاق نمی افته, نه! ولی اونجا استثنا هست و این جا قاعده؛ برنامه و نظم که نباشه دقایق پایانی و شانس مهم میشه, احتمالات ناچیز در ثانیه ای تاثیر زیادی میزاره و این دقیقه ایه که ما رو امیدوار یا نگران میکنه؛ امید به اینکه شاید در آخرین لحظات ناجی پیدا بشه یا دفاع حریف اشتباه کنه و گل به خودی بزنه..... و نگران از اینکه شاید این امید به یاس تبدیل بشه و در ثانیه پایانی داور به اشتباه پنالتی برای حریف بگیره ..... ؛ اینطور هست که ما همیشه با امید و نگرانی زندگی میکنیم تا سوت پایان؛ نه برنامه ای داریم و نه حوصله کار ولی همچنان هم امید داریم, هم نگران هستیم  تا خدا چه بخواهد و شانس چگونه یاریمان کند....