هواداران قرضی

رییس جمهور یک کشور می خواهد مجری گزارش تلویزیونی اش را خودش انتخاب کند ولی رییس تلویزیون ملی – که از قضا تنها رسانه رسمی تصویری مجاز کشور هم هست- اجازه این کار را نمیدهد واصرار دارد مجری را که خودش می خواهد در مقابل رییس جمهور بنشاند. رییس جمهور کوتاه نمی آید. تلویزیون ملی هم برنامه را پخش نمیکند. لج بازی ادامه پیدا میکند تا بالاخره بعد از دو ساعت تاخیر نفر دوم کشور می تواند نیمی از خواسته اش را بقبولاند و آن مجری را که می خواهد در کنار مجری انتخابی تلویزیون می نشاند. مصاحبه و گزارش شروع میشود. رییس صدا و سیما نامه ای به رییس شورای سیاستگذاری می نویسد و از اینکه نتوانسته تمام نظراتش را به نفر دوم کشور تحمیل کند گلایه میکند و خواستار واکنش آنها میشود. در این سو شبکه ماهواره ای بی بی سی فارسی, دکتر محمد ملکی را به صورت تلفنی روی خط دارد که از رییس جمهور انتقاد میکند که چرا از دانشگاهیان می خواهد سکوت نکنند و نظراتشان را بیان کند در حالی که امنیت شان را نمی تواند تضمین کند. دکتر روحانی میداند از دانشگاهیان و روشنفکران چه میخواهد. او از هوادرانش  انتظار دارد در تصمیمات تنهایش نگذارند. اما این برای روحانی خیلی مشکل است, چون در واقع او هوادار واقعی ندارد. بیشتر طرفداران او قرضی هستند, از روی ناچاری به او رسیده اند. در شرایطی که سختی و چالشی پیش بیاید مثل یک هوادار تعصبی در کنار او قرار نخواهند گرفت و برایش به خیابان که هیچ, حتی در سایت ها و دنیای مجازی هم کاری نخواهند کرد. این را رییس تلویزیون ملی میداند که چنین بی پروا در مقابل نفر دوم کشور می ایستد. خود روحانی هم خوب میداند به همین دلیل از دانشگاهیان و "با سوادها " تقاضای کمک میکند. اما این موضوع را هواداران قرضی روحانی خوب نمیدانند و درک نمیکنند که اگر روحانی شکست بخورد و ناگزیر شود عقب نشینی کند اولین چیزی که قربانی عقب نشینی رییس جمهور     می شود آرمانهای است که هواداران قرضی به خاطر آن به روحانی رای دادند و بعد از پیروزیش شادی کردند.