حرکت از گامهای بالا

در دوره دانشجویی اردو که می رفتیم معمولا آوازهای گروهی می خواندیم. بعضی از بچه هایی که تازه با گروه همراه بودند و یک جورهایی آماتور محسوب می شدند,  آواز را با گام بالا شروع میکردند و در همان گام بالا به آواز ادامه میدادند و زمانی که  آواز به ملودی با نُت های بالاتر میرسید صدایشان توان کافی برای نُت های بالا را نداشت و اصطلاحا جواب نمی داد. این دسته از همراهان یا بر خلاف میلشان از همراهی با گروه باز می ماندند و ناچار میشدند در اوج آواز ساکت نشسته و بقیه را تماشا کنند یا اینکه به خواندن آواز اصرار کرده و ادامه میدادند که به صدای ناهماهنگی در جمع تبدیل میشدند. حرکت های اجتماعی هم مشابه خواندن آواز گروهی است. بعضی همراهان یک موضع منتهایی یا افراطی را برای حرکت انتخاب میکنند. این افراد تا زمانی که امکان دارند در گام بالا باقی می مانند, از نرم شدن سرباز میزنند, گویی شهرت و اعتبارشان مورد تهدید است و فقط برای چند گام محدود عقب می نشینند و وقتی نیاز باشد به نُت های بالاتر قدم بگذارند توان, جسارت یا امکاناتش را ندارند و حرکتشان محدود می ماند در نتیجه حرکت های اصلاحی را به حداقل می رسانند. بازدهی این شیوه, کم و بیش صفر خواهد بود.