نا امیدی

اصلا دوست ندارم که ایرانیها را بالاتر از سایر ملت ها مثلا افغان ها یا پاکستانی ها بدانم ولی واقعیت را هم نمی توان کتمان کرد که مردم ما با مردم این کشورها تفاوت دارند, همانطور که تفاوت مردم دانمارک با مردم ما غیر قابل انکار است, اما این تفاوتها بیشتر از این که جنبه نژادی داشته باشد جنبه روحی و شخصیتی دارد و شاید بتوان گفت مهمترین تفاوت مردمان  این کشورها در میزان "امید"شان است, امید به داشتن شرایط  یا بهبود شرایطی که در آن قرار دارند؛ تقریبا افغانستانی ها امید ناچیزی به سامان یافتن وظعشان دارند و تلاش میکنند تا از هر فرصتی برای فرار از شرایط استفاده کنند و به همین دلیل حاضر میشوند ریسکهای خیلی خطرناکی را برای این منظور بپذیرند اما مردم ما علی رغم اینکه خیلی وقتها از شرایط زندگی شان ناراضی هستند ولی هر ریسکی را قبول نمیکنند و امید دارند که بالاخره روزی شرایطشان بهتر شود, ولی متاسفانه این روزها اخباری که هموطنان ما را در کنار مردم کشورهای پاکستان, افغانستان, سومالی نشان میدهد زیاد شده است و نمونه آخر آن مربوط به غرق شدن کشتی مسافرانی از ایران, افغانستان, پاکستان و ... بود که به امید زندگی بهتر می خواستند به صورت غیر قانونی به استرالیا بروند....