دوزاریهای اعتباری

قدیما وقتی میخواستن ضرب المثلی بگن, اولش میگفتن "به قول قدیمیها" و بعد حکایتی رو روایت میکردند, همیشه تصورم از فاصله ما با "قدیمیها" به سالهای خیلی دور بازمی گشت طوری که تصورم از  قدیما, شرایط و آدمای بود که در سریالهای تاریخی تلویزیونی دیده بودم, اما امروز وقتی خواهر زاده باهوش بهزاد بهش زنگ زد و ازش پرسید: « دایی جان منظور لاریجانی از اینکه گفته, تازه دوزاریم افتاده یعنی چی؟» متوجه شدم ما هم به خیل قدیمیها پیوسته ایم و تجربیات و مشاهدات ما داره کم کم تبدیل به ضرب المثل میشه .....

البته بهزاد هم با حوصله بهش توضیح داد که قدیما مثل الان نبود که همه موبایل داشته باشند و فقط بعضی از مردم تلفن های ثابت تو خونه هاشون یا محل کارشون داشتند و اگه بیرون از خونه یا محل کار نیاز به تلفن بود از یه سری تلفن که توی کیوسکهای زرد رنگ که تو خیابونها قرار داشت استفاده میکردند, هر کی میخواست از این تلفنها استفاده کنه یه سکه دو ریالی که به دو زاری معروف بود توی تلفن  مینداخت و این سکه ارتباطی بین اهرمی داخل تلفن برقرار میکرد تا بوق تلفن شنیده بشه و بعدش میشد تماس رو برقرار کرد ولی وقتی از این تلفنها زیاد استفاده میشد اهرم تلفن لق میشد و تماس به راحتی ممکن نبود یا اینکه دو زاری کج بود و این بود که برای تماس ناچار میشدند چند بار سکه رو تو تلفن بندازند و این جور مواقع میگفتن" دو زاری دیر افتاده" یا "دو زاری کج شده" یعنی دیر امکان تماس به وجود میاد و این بود که یواش یواش به کسایی که دیرفهم بودند یا  موضوعی رو دیر متوجه میشدند میگفتند و "دو زاریشون کجه یا دوزاریشون دیر می افته", البته الان دیگه خبری از دو زاریهای کج یا تلفنهای لق نیست و دیگه همه تلفنهای عمومی هم اعتباری شده .....